24 نوامبر 2012 - بروکسل
فستیوالِ
"ترانه هایِ مبارزاتی"
"ترانه هایِ مبارزاتی"
به مناسبت روز جهانیِ مبارزه بر علیهِ
خشونتِ بر زنان
در روز 24 نوامبر از ساعت 20 فستیوالِ
"ترانه های رهایی" در "خانه ی خلق" در محله ی سنت ژیلِ بروکسل
برگزار شد و نزدیک به 700 نفر به مناسبتِ مبارزه بر علیه خشونت بر زنان در
این محل گردهم آمدند.
برگزارکننده گانِ
این فستیوال در فراخوانِ خود به صراحت اعلام کرده بودند که سازماندهیِ این برنامه
توسطِ هنرمندانِ انقلابی و بازمانده گانِ دورانِ کودتای فرانکو در اسپانیا و
دیگر بازمانده گانِ انقلابیِ دهه های شورش در اروپا انجام شده است و از همکاری
و کمک پرسنلِ خانه ی فرهنگِ ژوزف ژاکمو و خانه ی کتابِ بروکسل بهره مند شده است. این
فستیوال، هدفِ خود را مبارزه ی علنی با خشونت بر علیه زنان در جهانِ سرمایه داری و
تمام نقاطِ دنیا اعلام کرد. ابزارِ مبارزه ی خود را نیز اجرای کُرِ –گروهیِ- برخی
از ترانه های انقلابی، رزمنده و فمینیستی دهه های 60 – 70 و 80 میلادی معرفی کرد. برگزارکننده گان
همچنین انگیزه ی خود چنین بیان کردند که این کار درواقع مسئولیتی کمونیستی در
برابرِ ضرورت های مبارزاتی امروزِ دنیا است که از جانبِ کمونیست ها و انقلابیونِ
دهه های پیش - به سهمِ خود- انجام می گیرد.
با این
فراخوانِ عجیب و بی سابقه در فضای علنیِ جامعه ی اروپا بود که با دعوتِ یکی از
رفقای مبارزِ بلژیکی امکانِ حضور و شرکت در این فستیوال برای یکی از رفقای "شورای
جوانان و دانشجویان چپ" فراهم شد. به محضِ ورود به برنامه و دیدنِ فضای
رزمنده ی سالن، چنین اراده شد که بخش هایی از این مشاهدات با فعالینِ جنبش
مبارزاتی و زنانِ انقلابی تقسیم شود.
سالنِ
محلِ برگزاریِ فستیوال که درواقع محلِ تجمع کمونیست ها و سوسیالیست های بلژیک در
دهه های پیش از سال 2000 بود محلِ باشکوهی بود. طاق بلند، ستون های زیبا با
معماریِ قرن 18 شور و هیجانِ تجمعاتِ کارگری را یادآور می شد. در همین محل کارل
مارکس در زمانِ اقامتش در بروکسل چندبار با نماینده گانِ جنبش کارگریِ بلژیک دیدار
و گفتگو کرده بود و درست قبل از انقلابِ اکتبر نیز نماینده گانِ لنین پیامِ انقلاب
را به کارگرانِ صنعتی و نساجِ بلژیک رسانده بودند.*
مجریِ
برنامه Claude
Semal؛ فعالِ کارگری، فعالِ سیاسی و خواننده–کمدینِ معروفِ دهه های 80 و
90 بلژیک بود که به دو زبانِ ندرلندز و فرانسوی برنامه را به زیبایی اجرا و مُدراتوری
کرد. Claude
Semal از جمله هنرمندانی است که بارها در برابر زندان،
برای مبارزینِ مسلحِ دهه ی 70 بلژیک کنسرت اجرا کرده است و چندین بار در درگیری با
پلیسِ بلژیک روانه ی زندان شده است.
گروه های
شرکت کننده در برنامه و هنرمندانِ آنها لباس های سرخ با شالِ بنفشِ بلندی بر تن
داشتند و با ترکیبی حداکثری از زنان سالخورده ی دورانِ کودتای فرانکو و یا با تیپ های
دهه های 70-80 اروپا بودند که برخی دختران جوان و تعدادِ کمی مردانِ مسن نیز آنها
را همراهی می کردند. برخی از این هنرمندان که درواقع اکتیویست های دهه های قبل
بودند با ویلچیر و عصا به روی سن می رفتند. اسامیِ این گروه ها و ترانه هایی که
اجرا کردند به شرح زیر است:
گروهِ Le Donne Cantante: گروه کُرِ دخترانِ جوانِ فمینیست که
با ترانه ی La
Lega برنده ی
جایزه ی فستیوالِ "ترانه های کارگران" در شهرِ شارلوآی بلژیک شده بودند
و با نامِ "زندگیِ زن" در آن فستیوال شرکت داشتند. این
گروه در این شب دو ترانه ی زیبا اجرا کرد:
·
ترانه ی
ایتالیاییِ La
Lega که
سمبلِ مبارزاتِ انقلابیِ کارگرانِ کشاورزی و صنعتی قرن نوزدهم است و به نقش و سهمِ
زنان در این مبارزات تاکید دارد.
·
ترانه ی فرانسویِ L’ Hymne des femmesکه به مبارزات
جنبش رهایی زنان در فرانسه -MLF-** اشاره دارد.
-
گروهِ Le groupe Makyzard: این گروه خود را متولدین محله های فساد می دانند که در آن محله ها
گلِ رُز هم می روید! عده ای جوانِ حرفه ای که با سازهای ساکسیفون، گیتار فلامنگو و
الکترونیک، جاز و ... ترانه های اعتراضی می خوانند و معتقدند که اعتراض عادلانه تر
از مماشات است! این گروه در فستیوال، ترانه ی زیر
را اجرا کرد:
·
برگردانِ ترانه ی choix
des armes و
اجرای چند ترانه برای مهاجران و پناهنده گان که با هم سراییِ حضار اجرا شدند.
-
گروهِ Rue de la Victoire: گروه کُرِ اتحاد یهودیان مترقیِ بلژیک که
مجموعه ای از ترانه های مقاومت، مبارزه و آزادی را اجرا کردند.
ترانه هایی که توسط این گروه در فستیوال اجرا شدند به قرار زیر هستند:
·
ترانه ی شیلیاییِ El pueblo unido کاری از سرجیو اورتگا در
1973 که سمبل همبستگی و اتحاد در مبارزات رهایی بخش آن دوران بود.
·
ترانه ی زیبای فرانسویِ Les loup sont entres dans
Paris که توسط
آلبرت ویدالی نوشته شده و توسط سرژ رِجیانی اجرای تاریخی شده است. این ترانه که دومین
اجرای این گروه در فستیوال بود؛ به ورود ارتش نازی به پاریس و اشغالِ آن در طول
جنگ جهانی دوم اشاره دارد که به زیبایی از استعاره های زبانِ فرانسه برای معرفیِ
نازیها استفاده کرده است.
·
ترانه ی انقلابی و فرانسویِ La semaine sanglante از ژان باپتیست کلمنت، که در سال 1871 در پاریس نوشته
شده است و به کشتارِ کموناردها در فاصله ی 22 تا 29 ماه مه 1871 اشاره دارد. این
جنایت با 30000 کشته بزرگترین کشتار در تاریخِ پاریس است.
·
ترانه ی انقلابی و فرانسویِ
Les
canuts که در مورد
کارگرانِ کارخانه ی ابریشم بافی است که روی ماشین های ابریشم بافی کار می کردند.
این ترانه ی زیبا، ما را به محله ی Croix-Rousse
در قرن نوزدهم می برد.
-
گروهِ La chorale Ephémère: گروهی که از دلِ همین فستیوالِ ترانه های مبارزاتی بیرون آمده و
شکل گرفته است. این گروه توسط Jo
Lesco رهبری می شود
و ترانه هایی که برای این فستیوال
انتخاب و اجرا کردند اینها بودند:
·
ترانه ی Dodo Siya اولین اجرای
این گروه بود.
·
ترانه ی
آلمانیِ Quand ils sont venus که توسط
Martin Niemoller نوشته شده است. این
ترانه داستانِ دیپورت های دورانِ جنگ جهانی دوم را بیان می کند و به زیبایی با سازِ
گیتار اجرا شده است.
·
Senzenina ترانه ای مبارزاتی از آفریقای جنوبی
است.
·
ترانه ی
کاتالانیِ L’estaca که در مورد آزادیِ مخالفانِ فرانکو سروده
و اجرا شده است.
-
گروهِ Sons du quartier: گروهِ کُرِ محله ی سنت ژیلِ بروکسل است که در
برنامه ی فستیوال سه ترانه اجرا کردند:
·
ترانه ی
J’arrive a la ville که توسط Lhass سروده و
اجرا شده است و درباره ی پدربزرگ لبنانی وی است که به شهرِ مارسی می رسد و داستانِ
غریبی او و ....
·
ترانه ی
Plus rien ne m’etonne که توسط
Tiken Jah Fakloy سروده شده است.
·
ترانه ی
کوباییِ Duerme negrito، که در مورد مبارزه ی روزمره ی یک مادر
است. مادری که در یک رابطه ی سخت، باید بچه هایش را با کار در شرایطِ کاریِ بسیار
اسفناکی بزرگ و نگهداری کند.
-
گروهِ Le chant commun des chorales: گروهِ کُرِ 40 نفره که
معتقدند در خواندن هرگونه کنترلی قدقن است! ترانه ای که این گروه در
فستیوال اجرا کرد با هم سرایی حضار همراه شد:
·
ترانه ی بسیار زیبایِ Les mains
d’or که در مورد
کارگرانِ صنعتی و فلزکار است.
در میانِ برنامه و در انتهای فستیوال بحث و سئوالاتِ مهمی توسط
برگزارکننده گان، هنرمندانِ گروه ها و مجریِ توانای برنامه مطرح می شد و برگزار
کننده گان مواضعِ خود را برای حضار روشن می کردند. درباره ی این موضوع بحث شد که
مبارزه ی اجتماعیِ زنان ریشه ای تاریخی دارد و در دورانِ معاصر نیز تلاشِ کمونیست های
دورانِ جنگ های جهانی، فعالینِ مه 68 و فمینیست های انقلابی و زنانِ مبارزِ
کشورهای کودتازده ی اروپا مثل اسپانیا، پرتقال و یونان، این بوده که مخالفت های اجتماعی
را در بستری انقلابی هدایت کنند. تلاشِ آنها با تمام کاستی هایش، اما دستاوردها و
نقاط قوتِ مهمی داشت توسط کمونیست ها و سایر انقلابیون به درستی شناخته نشد و
امروزه شاهد تاثیرات این کم بها دادن در همه جا هستیم. در دهه های قبل؛ مبارزات،
تاثیرات و افشاگری های فمینیست ها تا اجراهای درونِ کاباره ها نیز نفوذ پیدا کرده
بود و ماهیتِ بسیاری از آثارِ مرتجِ کاباره ای را به عرصه ای برای مبارزه با
مردسالاری و مبارزه بر علیهِ خشونت بر زنان –عمدتاً جنسی- تبدیل کرده بود. در آن
دوران بسیاری از ترانه های اهانت بار در مورد زنان تبدیل به شوها و داستان هایی
شدند که جوانانِ بسیاری را به کاباره ها می کشاند و تحت تاثیر قرار می داد.
سرودهای انقلابی توسط رقصنده ها و خواننده گانِ کاباره ها نیز سروده می شد. این
تلاش نادیده گرفته شد و امروزه می بینیم که در میانِ مردمِ تهی از سیاست –برعکس
نسلِ دهه ی 60- چگونه ارتجاعیون هستند که آلترناتیو خود را در همه جا پیش می گذارند.
در انتهای برنامه، نماینده ی گروه برگزارکننده اعلام کرد که
به عنوانِ بخشی از بازمانده گانِ نسلِ مبارزه، خون و شورش؛ تمامِ تلاش خود را برای
مبارزه بر علیهِ خشونت بر زنان به کار می بندند و با سلاحِ سرودها و ترانه های
انقلابی و با پشتوانه ی وفاداران به آرمانِ انقلاب و جوانانِ حساسِ امروز، کار خود
را در همه ی اروپا ادامه خواهند داد. فستیوالِ "ترانه های مبارزاتی"
فستیوالِ تمامِ فعالینِ کارگری، زنان، همجنس گرایان و همه ی افراد تحت ستم است.
زنده
باد همبستگی انترناسیونالیستی
شورای دانشجویان و جوانانِ چپ