چهارشنبه ۸ مارس - بروکسل
این تظاهرات روز چهارشنبه بعد از ظهر و با ابتکار عمل زنان «Non Mixte» سازمان‌دهی شده بود تا زنان در روز ۸ مارس به خیابان بیایند. در فراخوان این گروه آمده بود که هدف تقویت مبارزه‌ی زنان برای برابری جنسیتی و علیه فرودستی زنان است. برگزار کننده‌گان تأکید داشتند که در این روز زنان (و همچنین ترنس‌جندرها) باید برای حقوق خودشان به خیابان بیایند و چون مبارزه حق آنان است نیازی به اجازه از هیچ نهادی ندارند. زنان باید خیابان‌ها را باز پس بگیرند. به همین دلیل هم در همان فراخوان اولیه اطلاع داده بودند که تظاهرات بدون اجازه‌ی پلیس انجام خواهد گرفت، ولی می‌شد حدس زد که به خاطر اعلام همگانی این حرکت در فیس‌بوک و به مناسبت روز زن پلیس دخالتی نخواهد کرد. مسیر تظاهرات از «مون دز آرت» به سمت «ایستگاه جنوبی بروکسل» همان مسیری بود که گروه فمینیستی «Reclaim the Night march» (شب را باز پس خواهیم گرفت!) در شب ۱۱ فوریه طی کرده بودند و با دخالت پلیس بیش از ۱۳۰ نفر از آن‌ها دستگیر شده بودند.
روز چهارشنبه ساعت ۱۶:۳۰ ما فعالین سازمان زنان هشت مارس هم خودمان را از آکسیون در حمایت از زنان لهستانی، به محل شروع تظاهرات رساندیم. به مدت حدود ۳۰ دقیقه زیر بارش باران منتظر ماندیم. زنان و دختران جوان با صورت‌های شاد و پرانرژی با هیجان با هم در حال گفتگو بودند، و فرصت خوبی برای آشنایی بیشتر و رد و بدل کردن بیانیه‌های‌مان بود. ما هم با سرعت فراخوان‌های مربوط به آکسیون بعدی و همچنین بیانیه‌های دعوت به «کارزار مبارزه با خشونت علیه زنان در ایران» را بین آن‌ها پخش کردیم. همه با رویی گشاده استقبال می‌کردند. برخی از زنان هم کسانی بودند که با هم چند ساعت پیش در آکسیون بودیم و با خنده می‌گفتند که قبلا بیانیه‌ّهای‌مان را دریافت کرده‌اند. حضور مدیا نسبت به آکسیون چند ساعت قبل کمتر بود اما شرکت‌کنندگان بسیار جوان‌تر بودند.
برگزارکننده‌گان با خواندن اعلامیه‌ی تظاهرات و روشن کردن اهداف‌شان، برگه‌هایی را که شعارهای تظاهرات به زبان فرانسه روی آن نوشته شده بود، بین جمعیت پخش کردند و به همه خوش‌آمد گفتند.
جمعیت شعارهایی مثل «بدن من! انتخاب من! دهنت رو ببند!»، «نمی‌خواهد مرا آزاد کنی! من خودم می‌توانم!»، «بدن من! انتخاب من! آزادی من!»، «ما همگی ضد مردسالاری هستیم!»، «سرنگون باد دولت مردسالار!»، «بچه اگر بخواهم! هر زمان که خودم بخواهم! با هر که خودم بخواهم!»، «خیابان مال کیست؟ مال ما!» ... به راه افتاد. در مسیر حرکت از وسط خیابان‌های اصلی و از بین ماشین‌هایی که از این اختلال متعجب شده بودند، می‌گذشتیم. با وجود بارش باران همگی پرنشاط و پرانرژی بودیم و حتی یک دقیقه هم سکوت نمی‌کردیم. یکی از دوستان در مقابل یک مرکز «حمایت از خانواده» در مورد حق زنان در دسترسی مجانی به امکانات جلوگیری از بارداری و حق سقط جنین صحبت کرد.
ما کماکان از مسیر پرتردد و توریستی مرکز شهر عبور می‌کردیم؛ از مقابل توریست‌هایی که با تعجب سعی در ضبط تظاهرات داشتند. در محلی که شب ۱۱ فوریه دوستان فمینیست‌مان دستگیر شده بودند ایستادیم و دوستان موضوع را برای جمعیت که حالا به بیش از ۳۰۰ نفر رسیده بود توضیح دادند و همه با حرارت شعارهای ضد خشونت پلیس سر دادند: «پلیس همه جا! عدالت هیچ جا!»، «پلیس فدرال! پلیس مردسالار!»
دختران آنارشیست در مسیر چند بار منورهای رنگی و دود زا روشن کردند. چند خبرنگار سعی داشتند از آن‌ها فیلم بگیرند که مسئولین امنیت تظاهرات به آن‌ها اجازه ندادند. هرچند خبری از پلیس نبود اما سازمان‌دهنده‌گان جسورمان با نظم جمعیت را از مسیر خیابان‌های اصلی عبور می‌دادند. برخی از ماشین‌ها متوقف می‌شدند. برخی با بوق اعلام همبستگی می‌کردند و بعضی فیلم می‌گرفتند. با وجود بارش باران خیلی از مردم پنجره‌ها را باز کرده بودند و با تعجب و خوشحالی به ما دست تکان می‌دادند. ما هم بی وقفه شعار می‌دادیم. هربار جمعیت کمی ساکت می‌شد کسی از میان جمعیت فریاد می‌زند و همه همراهی می‌کردند. انرژی جمع پایانی نداشت. برخی از شعارها که جنبه‌ی به سخره گرفتن قدرت مردسالارانه را داشت هم باعث همبستگی بیشتر بود و هم خنده و شوخی. «بدن من! انتخاب من! دهنت رو ببند!» شعار محبوب جمع بود اما هنگامی که وارد خیابان «استالینگراد» شدیم که امروزه محله‌ی قهوه‌خانه‌های «مردانه‌‌ی خارجی‌ها» است، چند مرد با عصبانیت شروع به فریاد زدن و مسخره کردن جمعیت کردند. زنی محجبه و عرب زبان از بین تظاهرکنندگان سعی داشت با دو نفر از آن‌ها بحث کند. زن‌های دیگر با خرید روزانه و بچه به بغل متعجب به ما نگاه می‌کردند و زنان با فریاد و شادمانه آن‌ها را تشویق می‌کردند که به ما بپیوندند.
در انتهای مسیر در کنار ایستگاه جنوبی شهر بروکسل کنار میدان «رزا لوکزامبورگ» همگی حلقه زدیم تا حرف‌های یکدیگر را بشنویم. سازمان‌دهنده‌گان تریبون را در اختیار هر داوطلب یا سخنگوی گروه‌ها قرار می‌دادند. زنی آمد و گفت روز هشت مارس ما گل، جشن و هدیه و ... نمی‌خواهیم، هشت مارس روز به خیابان آمدن است. او از آمار بالای خشونت علیه زنان، ازدواج اجباری، ازدواج زیر سن و ... صحبت کرد. او در حالی که بغض اجازه نمی‌ٔداد به راحتی سخن بگوید گفت خواهران وقت تنگ است و باید صفوف انقلاب را تقویت کنیم. زن دیگری گفت ما این‌جا ایستادیم که از پایان روز هشتم مارس جمع‌بندی کنیم چون از فردا باید دوباره شروع به سازمان‌دهی کنیم. مبارزه‌ی ما فقط به یک روز خلاصه نمی‌شود ما هر روز مبارزه خواهیم کرد. زن جوانی از گروه زنان فمینیسم سیاه گفت که مبارزه ما با مردسالاری و راسیسم در کنار هم ادامه دارد. این گروه که صورت خود را به سنت زنان آفریقایی به شکل زیبایی رنگ‌آمیزی کرده بودند، از ضرورت همبستگی جنبش زنان صحبت کردند. یکی از فعالین سازمان زنان هشت مارس هم گفت: «اول باید تولد جنبش نوین زنان را جشن بگیریم و حضور زنانی که روز ۲۱ ژانویه امسال خیابان‌های سراسر جهان را تسخیر کردند. همچنین در کنار جنبش جهانی زنان ما این‌جا هستیم تا بگوییم زنان در کشورهایی مثل ایران نه تنها با سرمایه‌داری امپریالیستی مبارزه می‌کنند بلکه هم‌زمان باید با بنیادگرایان مذهبی رودررو مبارزه کنند. ما از کشورهایی می‌آییم که خشونت علیه زنان قانونی است: حجاب اجباری، ازدواج اجباری و قتل ناموسی ... قانونی است و ما به عنوان زنان ایرانی شما را به کمپین مبارزه با خشونت علیه زنان دعوت می‌کنیم. به ما بپیوندید! نه تنها با ما اعلام همبستگی کنید بلکه به انقلاب بپیوندید! با هم قدرتمند خواهیم شد.» در پایان با خواندن چند ترانه فمینیستی از هم جدا شدیم هرچند باران همه را خیس کرده بود اما ذره‌ای از تحرک و نشاط جمع کم نکرده بود و همه در هوای نسبتا سرد ایستاده بودند و به قول یکی از دوستان «دل‌مان نمی‌آمد از هم جدا شویم!».
ما زنان را با برنامه‌ی بحث و گفتگویی که یک ساعت دیگر در سالن داشتیم و آکسیون روز شنبه دعوت کردیم و با عجله به سمت محل جلسه حرکت کردیم.
فعالین سازمان زنان هشت مارس (ایران - افغانستان) - بلژیک
فعالین کارزار مبارزه با خشونت علیه زنان در ایران
۹ مارس ۲۰۱۷
0 دیدگاه:
Post a Comment